کمی مهربان تر...

رابطه با دیگران است که مرا می سازد و شکل می دهد و به من شخصیت می بخشد

همواره برای بهترین ها جنگیدم و می جنگم همیشه انتهای تلاشم را اینگونه قرار دادم که کسانی را که دیدنشان شادم می کنند شاد کنم وحتی دیدنم برای کسانی که چشم دیدنم را نداشته باشند خالی از شادی نباشد هرچند خنده ی تلخ... هرچند نیشخندی شیرین! 

و من برای بدست آوردن ّهمه چیز در زندگی تنها راه را جذب دیگر انسان ها دانستم چرا که اگر در این جهان چیزی ارزش جذب کردن را داشته باشد همان اشرف مخلوقات است 

بی شمار کسان را دوست دارم از این بابت است که هر لحظه موجب آزارشان می شوم و اندک افرادی اند که دوستم دارند و زین سبب است که تحملم می کنند  

تحملم می کنند و هیچ نمی گویند و گاه کاسه ی صبرشان لبریز می شود و باز هم هیچ نمی گویند 

حتی تک تک آنان که دوستم ندارند را دوست دارم کسانی که دوست می دارند دیدن رنج هایم را دوست می دارم چرا که دوست داشتن تنها کار بی قید و شرطی است که برایم مانده است و کنتر هدف مند شدن نمی اندازد گاه دلم برایشان تنگ می شود تنگ می شود دلم برایشان و آرزوی دیدار می کنم 

ارزش رابطه با دیگران به خوب بودن یا بد بودن آن نیست همین رابطه خود یک ارزش است یک اصل است یک ملاک است 

یک ارزش پاک انسانی یک اصل زندگانی و یک ملاک برای تشخیص آدمی از حیوانی... 

کاش دلهامان به اندازه ی یک وجب به هم نزدیک تر بود تا راحت تر تپش همدیگر را برای جذب هم احساس می کرد و این قانون بشریت است که عاشق چشم ابروی یکدیگرند و وای بر ما که این قانون را در غالب سوالی مزحک گاه در سلسله ی گفتار خود می پرسیم!